پروژه بررسی روسازی انعطاف پذیر

هدف از روسازي راه يا فرودگاه احداث يك سطح صاف و هموار و در عين حال با ايمني كافي براي استفاده‌كنندگان از راه يا فرودگاه است. روسازي بايد طوري طراحي و ساخته شود كه بتواند وزن وسايل نقليه را تحمل كند و در هر شرايط جوي قابل استفاده باشد. زمين در حالت طبيعي مقاومت كافي براي تحمل بارهاي وارد از چرخ‌هاي وسايل نقليه سنگين نظير كاميون‌ها و هواپيماها را ندارد و بارگذاري اين گونه خاك‌ها موجب شكست برشي خاك و به وجود آمدن تغيير شكل‌هاي بيش از اندازه در آن مي‌شود.

براي جلوگيري از شكست برشي خاك و به وجود آمدن تغيير شكل‌هاي دائم بيش از اندازه در آن، بايد از شدت تنش‌هاي فشاري قائم بر روي خاك كاسته شود. اين عمل با قرار دادن لايه‌اي از مصالح مرغوب و با مقاومت زياد بر روي خاك انجام مي‌شود. جنس و ضخامت اين لايه كه به روسازي مرسوم است. بايد طوري باشد كه ضمن آنكه بتواند شدت تنش‌هاي فشاري قائم را به ميزان قابل تحمل خاك بستر روسازي كاهش دهد، خود نيز قادر به تحمل بارهاي وارد بر آن باشد.

1-2- تأثير بارگذاري و عوامل جوي بر سيستم روسازي

شدت تنش‌هاي فشاري قائم كه در اثر بارگذاري در يك توده خاك به وجود مي‌آيد در نقاط مختلف متفاوت است. شدت اين تنش‌ها در نقاط واقع در زير سطح بارگذاري شده حداكثر است و با افزايش فاصله‌ي اين نقاط از سطح بارگذاري شده از شدت تنش‌هاي فشاري قائم نيز كاسته مي‌شود در شكل 1-1 منحني تغييرات تنش فشاري قائم در يك توده خاك در اثر يك بار يكنواخت با سطح تماس دايره‌اي شكل نشان داده شده است.

با توجه به اين اصل در مواردي كه ضخامت روسازي زياد است مي‌توان به منظور اقتصادي‌تر كردن ساختمان روساز، آن را از چندين لايه با مقاومت و مرغوبيت‌هاي متفاوت طرح  و اجرا كرد. نحوه قرارگيري متداول لايه‌هاي روسازي بايد به ترتيبي باشد كه لايه‌هاي با مصالح مقاوم‌تر و مرغوب‌تر در لايه‌هاي بالاتر روسازي قرار گيرند، زيرا در اين نقاط شدت تنش‌هاي فشاري وارد بر روسازي بيشتر است و از مصالح با مرغوبيت و مقاومت كمتر در لايه‌هاي زيرين كه ميزان تنش‌ها در آنجا كمتر است استفاده مي‌شود.